گاهی خوب است آدمی اعتراف کند، اعتراف برای روح خوب است. من آدم ماندن نیستم. پیش از این هم همیشه این من بودم که می کَندَم و می رفتم. از هرچه و هرجا. ماندن را بلد نیستم. قبل ترهم همینجا گفته ام آدمی که رفته،رفته. آدم اگر ماندن را بلد نیست لااقل باید رفتن را خوب بلد باشد. اما همین چند وقت پیش من بودم که با لمیدن روی صندلی و بستن چشمانم خاستم تا او برود. یک چیز را اما نمی توانم انکار کنم و آن اینکه؛ انتظار کشنده ای برای این دیدار کشیدم...
