خیال خیس

۵ مطلب در مهر ۱۳۹۴ ثبت شده است


 من زن ِ حسودی کردن ها نیستم.. زن تمام کردن ها.. زن کم و کوتاه حرف زدن ها.. زن غر زدن ها و گله ها و شکایت ها نیستم. حتا زن ِ سکوت ِ مُمتد و دم نزدن های کش دار و رخوت های بلند و تکرار های کُشنده هم نیستم. من زن دلبستن ها و دلبستگی ها و ادامه دادن ها به تن ها نیستم.. من تنها یک بستگی دارم به زنده گی آنهم پستان های ِ مادرم است. که بعد از مرگ مادر شیوا دانستم حتا بعد از پستان های مادرم هم زنده می مانم. این عمیق ترین و اخموترین و زجرآورترین دریافتم از زنده گی بود. من زن ِ زیادی دم کشیدن و زیادی پختن و زیادی تجربه کردن و نترسیدن ها هم نیستم. من زن ِ کش دادن به قوس های ِ ران های ِ گوشت آلود و خون آلود و استخان اندود و بوس ها و بوسه ها و اتوبوس ها و اندوه ها هم نیستم. من تنها تن َم طعم مُردن می دهد و خودم بوی ِ بوسیدن. این حرفم برای تمام ِ دوستانم نامأنوس است. من هرگز از اینکه بخاهم بمیرم حرف نزده ام.. هنوز هم میدانم این حال که دارم با تمام حالی که دیگران درباره اش از مُردن گفته اند فرق می کند. این تنها فوبیای افتادن است. فوبیای ته کشیدن.. فوبیای جمع شده گی در خود.. فوبیای ِ دوست داشتن های ِ مُداوم.. من تنها دلم یک خاب ِ عمیق می خاهد. بعد یکی یافت شود و بیاید و من را عاشق کند و بعدترش هم اینکه دوباره به همان خاب ِ عمیق برَم گرداند.



الهام اسدی


خوشبختی را نمی شود با یک ذهنیت عام و عادی بیان کرد، چرا که پنداشتن ِ آنچه که خوشبختی ست به تناهی رساندن آدمی ست. پرسید: کسی که دوستش داری، دوستت دارد؟ گفتم: باید ازش بپرسم دقیق نمیدانم. کلی دور و بَر اتاق چرخیدیم بعدش که آرام می خاستیم بنشینیم گفت: نه یکی تان باید چای درست کند. درباره ی توهمات و پایان ایدئولوژی ها حرف می زدیم. یکباره باصدای ریزی گفت: تو همان قدر خیال می بافی که واقعیت ها را می بینی. گفتم: ببنید من اصلن آدم خیال بافی نیستم برای همین جهان وطنی فکر می کنم. اصلن یک جاهایی بشدت معتقدم اگر این پدیدارشناسی نبود قطعن جهان بینی ها چیزی کم داشتند چیزی که دست به عصایشان می کرد.. از قیس حرف زدیم.. از نون نوشتن.. از کارنامه و ما حتا از آن پسرک کوچکی حرف زدیم که دیروز به من نبات داده بود ، وقتی که فکر می کردم باید بنشینم و زار بزنم گم شدنم را در خیابان کرمانشاه.

خودش میخاست از دهان من بشنود که دوستش دارم. من هم سر کلافی را که محکم پیچیده بود به پایه های پل باز کردم و نخ را دادم دستش و الکی توی هوا گفتم: دوستت دارم. بعد برگشتم به خودم خندیدم که خب حس می کند بعدش می فهمد الکی بوده است حرفم.

 

الهام اسدی

ساعت 
که صبح را می لرزاند
رفتگان را بیاد می آورم
نمی شود
تلفن را خاموش
و نامتان را خودکار کشید
الهام اسدی


×صاد.سین بانو و میم.عزیز مبارک باشید 



شروع پاییز می توانست شادمانه باشد بی حزن ِ عمیق مرگ عزیزان، می توانست لذت ِ یک لیوان چای صبح گاهی نسخه ی کلکته باشد که سردردِ شبانه را محو کند. می توانست خلسه ی گپی باشد با او که جانانه است و نیست. می توانست رغبت میلاد صاد.سین بانو باشد و مرد محزونی که می شناسمش به دوستی. حتا می توانست لی ِ لی ِ زردها و نارنجی ها باشد در خیابان ِ بغلی اما نشد... یک مرگ هایی نمی توانند زنده ات نکنند، نمی توانند آشوبت نشوند، نمی توانند رویای هرگزت نباشد.




الهام اسدی

عطیه مهرانه خاسته بود برای تولدش.. حال نامساعد این روزهایم و این مصبیت عظیم نگذاشت برایش بنویسم. اما این شعر را داشته باش دختری هرچند کمی قبلتر از حرف تو نوشته بودمش. 


می نویسم سَرِ مهر 
قطره قطره قطره قطره 

می آیی 


الهام اسدی