سرباز

یک کسانی هستند بعد از تو کوچکترین شادی ها را از خود دریغ کرده اند. به نزاع با خود برخاسته اند. سینه به سینه ی دوری ات زده اند. کسانی که تورا خیال کرند و مُردند. کسانی که تو را خیال می کنند و زنده اند. میان ما فاصله، تنها کابوس هایی هستند که از خیر خاب هامان نمی گذرد و او صدایش بیدار باش جهان بود سربازان دو طرف خط را، که "صلح پیراهن تازه ای بود بر کودکی کودکان جهان". در بازگشت چیزی نیست.جز آنان که دشت مجنون اند، بیابانگرد هایند. اصلن بیابان اند. بیابان.

دست هایم

چند سالی است که پدر از اینکه من کارت اهدای عضویت دارم بشدت دلخور است. هربار که حرفش می شود می گوید اصلن حاضر نیست روزی بیاید که قرار باشد عضوی را اهدا کند. فکرکن که سلول های ما حافظه داشته باشند آنوقت حتا اگر مرده باشیم یک تکه از مارا به کسی بدهند، می توانیم برگردیم جای همه ی آنچه را که می دانیم؛ جای اشیای محبوب مان، جای شعرهای عریانی مان، جای آن چیزها را که در نهان به ما داده اند را در یاد این دیگران بیاوریم.آنوقت کسی دیگر به طرز تو می تواند ببوسد، می تواند در آغوش بگیرد، می تواند دوست بدارد. تنها دست هایم... دست هایم اندوهگین اند.

برف

این سردِساکت روی روزهای آخرپاییز را سپیدکرد وگرنه خمودگی به قامتِ این بلند تاریک تنهایی می آویخت

چیزها

رویاهایش را هر شب درآغوش می کشد. دور افتاده است و در رنجی که می برد زنده گی را سفت و سخت دوست می دارد.

همه

چیزی میانه ی این همه نبود تا ما را از کابوس هایمان نجات بدهد.

میم میلاد سنگینی می کند

در انتهای حافظه از هیچ کس سؤال نمی کردیم 

در انتهای حافظه لبخند می شدیم 

"رویایی"

آدمی بارها و بارها می بازد در هجر، در وصال، درتوالی رفتن ، در ازدحام نرسیدن و کم کم پی می برد خاصیت زنده گی همین در میانه ی بُرد باختن است. همین سر وته کردن و... همین سخت جانی!دور می شوی از خودت می بینی دهان تازه دم ات در سایه ی آن چه بر تو رفته است سرود می خاند و توانی برای پیش رفتنت می بخشد. سی امین سال ساکت آمد چیزی برای گفتن نداشت جز دوست.

همین جا یادداشت پریسا برای 18آذر94

چیزی بگو

بعد از دوسال رفتم بیمارستان،راهرو های سرد و بلندی که هر شب با تنها نقطه ی قوتم در زنده گیم از اونها رد می شدم. بعد از سلام و احوالپرسی مختصری رفتم سراغ بیماراتاق هفت. همان مردی که می خاست معمولی باشد و بعضی وقتها نیم رخ زنی را می کشید که داشت سرود می خاند. و هر شب می پرسید خانوم خاب هایی که ما می بینیم بخاطر این قرص هاست؟

در اتاق را که باز کردم رو به ایوان غربی نشسته بود و خودش را در پناه نقاشی روی دیوار تنها گذاشته بود. همیشه دست هایش ورم می کرد، امروز هم. نمی دانم من را شناخت یا نه اما با لحن آشنایی گفت:این را ببینید خانوم لابد این بی نوا هم می خاسته مرد معمولی باشد.لبخند خفیفی زدم و دست هایش را توی دستهایم فشردم..

آنجا نشسته است

نخست آنکه برای من پر اضطراب ترین لحظه بستن چمدان برای یک زمان طولانی است. شکلِ انداختن یک شال روی سر را دارد نه دلت می آید موهایت بریزند بهم و نه می توانی بی آن بزنی بیرون. روزگار بی عشقی و بی مرگی را سر می کنی، آنجا نشسته. جان می کند برای پرشدن در اینجا تا خالی شدن در آنجا.
دیگر آنکه تو نه اینجا و نه هیچ جای دیگر نیستی!