آدمی بارها و بارها می بازد در هجر، در وصال، درتوالی رفتن ، در ازدحام نرسیدن و کم کم پی می برد خاصیت زنده گی همین در میانه ی بُرد باختن است. همین سر وته کردن و... همین سخت جانی!دور می شوی از خودت می بینی دهان تازه دم ات در سایه ی آن چه بر تو رفته است سرود می خاند و توانی برای پیش رفتنت می بخشد. سی امین سال ساکت آمد چیزی برای گفتن نداشت جز دوست.
همین جا یادداشت پریسا برای 18آذر94
نخست آنکه برای من پر اضطراب ترین لحظه بستن چمدان برای یک زمان طولانی است. شکلِ انداختن یک شال روی سر را دارد نه دلت می آید موهایت بریزند بهم و نه می توانی بی آن بزنی بیرون. روزگار بی عشقی و بی مرگی را سر می کنی، آنجا نشسته. جان می کند برای پرشدن در اینجا تا خالی شدن در آنجا.
دیگر آنکه تو نه اینجا و نه هیچ جای دیگر نیستی!
"چیزی توی خون َش داشت که زیبایی را نجات می داد."
من زن ِ حسودی کردن ها نیستم.. زن تمام کردن ها.. زن کم و کوتاه حرف زدن ها.. زن غر زدن ها و گله ها و شکایت ها نیستم. حتا زن ِ سکوت ِ مُمتد و دم نزدن های کش دار و رخوت های بلند و تکرار های کُشنده هم نیستم. من زن دلبستن ها و دلبستگی ها و ادامه دادن ها به تن ها نیستم.. من تنها یک بستگی دارم به زنده گی آنهم پستان های ِ مادرم است. که بعد از مرگ مادر شیوا دانستم حتا بعد از پستان های مادرم هم زنده می مانم. این عمیق ترین و اخموترین و زجرآورترین دریافتم از زنده گی بود. من زن ِ زیادی دم کشیدن و زیادی پختن و زیادی تجربه کردن و نترسیدن ها هم نیستم. من زن ِ کش دادن به قوس های ِ ران های ِ گوشت آلود و خون آلود و استخان اندود و بوس ها و بوسه ها و اتوبوس ها و اندوه ها هم نیستم. من تنها تن َم طعم مُردن می دهد و خودم بوی ِ بوسیدن. این حرفم برای تمام ِ دوستانم نامأنوس است. من هرگز از اینکه بخاهم بمیرم حرف نزده ام.. هنوز هم میدانم این حال که دارم با تمام حالی که دیگران درباره اش از مُردن گفته اند فرق می کند. این تنها فوبیای افتادن است. فوبیای ته کشیدن.. فوبیای جمع شده گی در خود.. فوبیای ِ دوست داشتن های ِ مُداوم.. من تنها دلم یک خاب ِ عمیق می خاهد. بعد یکی یافت شود و بیاید و من را عاشق کند و بعدترش هم اینکه دوباره به همان خاب ِ عمیق برَم گرداند.
خوشبختی را نمی شود با یک ذهنیت عام و عادی بیان کرد، چرا که پنداشتن ِ آنچه که خوشبختی ست به تناهی رساندن آدمی ست. پرسید: کسی که دوستش داری، دوستت دارد؟ گفتم: باید ازش بپرسم دقیق نمیدانم. کلی دور و بَر اتاق چرخیدیم بعدش که آرام می خاستیم بنشینیم گفت: نه یکی تان باید چای درست کند. درباره ی توهمات و پایان ایدئولوژی ها حرف می زدیم. یکباره باصدای ریزی گفت: تو همان قدر خیال می بافی که واقعیت ها را می بینی. گفتم: ببنید من اصلن آدم خیال بافی نیستم برای همین جهان وطنی فکر می کنم. اصلن یک جاهایی بشدت معتقدم اگر این پدیدارشناسی نبود قطعن جهان بینی ها چیزی کم داشتند چیزی که دست به عصایشان می کرد.. از قیس حرف زدیم.. از نون نوشتن.. از کارنامه و ما حتا از آن پسرک کوچکی حرف زدیم که دیروز به من نبات داده بود ، وقتی که فکر می کردم باید بنشینم و زار بزنم گم شدنم را در خیابان کرمانشاه.
خودش میخاست از دهان من بشنود که دوستش دارم. من هم سر کلافی را که محکم پیچیده بود به پایه های پل باز کردم و نخ را دادم دستش و الکی توی هوا گفتم: دوستت دارم. بعد برگشتم به خودم خندیدم که خب حس می کند بعدش می فهمد الکی بوده است حرفم.
×صاد.سین بانو و میم.عزیز مبارک باشید
شروع پاییز می توانست شادمانه باشد بی حزن ِ عمیق مرگ عزیزان، می توانست لذت ِ یک لیوان چای صبح گاهی نسخه ی کلکته باشد که سردردِ شبانه را محو کند. می توانست خلسه ی گپی باشد با او که جانانه است و نیست. می توانست رغبت میلاد صاد.سین بانو باشد و مرد محزونی که می شناسمش به دوستی. حتا می توانست لی ِ لی ِ زردها و نارنجی ها باشد در خیابان ِ بغلی اما نشد... یک مرگ هایی نمی توانند زنده ات نکنند، نمی توانند آشوبت نشوند، نمی توانند رویای هرگزت نباشد.
